Het "Rolmodel" is een inspiratie, iemand die je de weg wijst. Zonder een idool te zijn, is het rolmodel die persoon die - door zijn of haar daden - deuren opent en je in staat stelt je te ontwikkelen door als voorbeeld te dienen. Vandaag ontmoeten we een van hen, Chille Deman van Schaarbeek, medeoprichtster van Belgian Pride en pionier van de LGBTQIA+-beweging in België.

Met meer dan 100.000 deelnemers in 2018 is de Belgian Pride zonder twijfel het meest LGBTQI-vriendelijke evenement in België en een van de belangrijkste evenementen in de hoofdstad. De Pride is in de loop van de tijd het evenement van de Pride Month geworden waar men niet omheen kon, maar dat is niet altijd zo geweest.

De eerste Brussels Pride vond plaats in 1996 en werd bijgewoond door 3.500 mensen, waaraan een vijftigtal verenigingen deelnamen. Chille, een van de medeoprichters, is voorzitter van de VZW: "In de jaren '90 was de LGBT-gemeenschap niet zo gestructureerd als vandaag. Als voorzitter van de Pride bestond mijn voornaamste rol erin de Franstalige en Nederlandstalige verenigingen met elkaar in dialoog te laten treden om een gemeenschappelijk project uit te bouwen".

De keuze van de eerste naam is het schoonste voorbeeld van een Belgische compromis en symboliseert de complexiteit voor de verenigingen om hun krachten te bundelen. Het evenement heette "Belgian Lesbian and Gay Pride - Roze Zaterdag - Samedi Rose". Wat de locatie betreft, was de jonge vereniging aanvankelijk van plan de pride in verschillende steden van het land te laten doorgaan, zoals Luik of Charleroi, maar al snel dringt Brussel, tweetalig gewest en zetel van de federale instellingen, zich aan iedereen op als gaststad van de demonstratie. "In het begin begon de parade bij het Noordstation en eindigde op de Place du Jeu de Balle, in de Marollen. De route was niet zo centraal als vandaag; de Donnéa (de socialistische burgemeester van Brussel in die tijd, noot van de redactie) stond ons niet toe door de grote boulevards te rijden, dus moesten we het doen met de kleine Brusselse straatjes of verlaten boulevards".

De eerste politieke eisen van de Pride betroffen de invoering van een wet tegen discriminatie en de erkenning van homoparen (er was toen nog geen sprake van een huwelijk). 25 jaar later zijn de meeste centrale eisen van de beweging vervuld. Op de vraag of de Pride vandaag nog een betekenis heeft, antwoordt Chille dan ook : "Vrouwen hebben in 1948 stemrecht gekregen, er zijn sindsdien veel wetten geweest, maar de gelijkheid tussen mannen en vrouwen is nog lang niet bereikt. Voor de LGBT-zaak is het hetzelfde, de wetten zijn er, maar er is nog veel werk te doen voor de mentaliteit. Afgezien van het feestelijke aspect is de Pride voor veel mensen een gelegenheid om te zeggen "het is mogelijk om openlijk van elkaar te houden, ik kan zijn wie ik ben, ik ben niet alleen".

Vandaag heeft Chille zich teruggetrokken uit de Pride vereniging, maar hij heeft zijn activisme niet opgeborgen: hij is de historiek van de LGBTQ beweging in België aan het uitwerken, met het oog op een feitelijke beschrijving van de geschiedenis.